به احترام آقای پل نیومن

*خبر را از CNN شنیدم.پل نیومن در 83 سالگی بر اثر سرطان درگذشت.وی در سال 1987 برای بازی در رنگ پول جایزه اسکار گرفت.و دوبار نیز برنده اسکار افتخاری شد. 

*نیومن از آخرین دایناسورهای دهه 50 و 60 بود.بازیگری را از 1954 آغاز کرد،وی همچنین چند فیلم قابل توجه هم ساخت از جمله"ریچل،ریچل" شرکت تولید مواد غذاییش بارها به موسسات خیریه کمک های فراوانی کرده بود. نیومن همچنین به رانندگی اتومبیلهای مسابقه هم علاقه مند بود و چندین مقام هم کسب کرد.  

    

*اگر مارلون براندو بعد از یک نقش آفرینی خیره کننده -مثلن در پدرخوانده یا دربارانداز-موجب تحسین همه می شد و بهتر بگویم یک شمایل،یک تیپ می ساخت،اما در واقع شخصیتی مزخرف و غیرقابل تحمل داشت و اکثر کسانی که با کار می کردند از او متنفر بودند ،این قضیه در مورد نیومن صادق نبود.پل نیومن در حقیقت تا دوران پیری در اوج بود،کارگردانان به کار کردن با وی علاقه داشتند،و مشتاقان سینما خیالشان راحت بود که وی کارش را به خوبی انجام میدهد.کمتر علاقه مند جدی وی بازیهای عالی او را در "رای دادگاه"،"رنگ پول" و به خصوص آخرین نقش به یاد ماندنی اش در مقابل تام هنکس  را در "راهی به پردیشن"(سم مندز،1999) فراموش می کند.بهترین نقش های وی در دوران اوجش مثلن در "هاد"،گربه روی شیروانی داغ " و فیلم کمتر دیده شده اش"هومبره" دارای نوعی بصیرت بودند نوعی طنز خاص خودش در مصاحبه ای چنین گفته بود""I think that my sense of humor is the only thing that keeps me sane," ،اگر یاغی گری براندو صرفن ویران کننده بود (توام با کمی ادا ؟؟)،پل نیومن عکس این مسیر را طی می کرد.  

*شخصن بازی وی را در هاد(مارتین ریت،1963) بسیار می پسندم،بی خیالی خاصی در وی موج می زند این ضد قهرمان .رویارویی اش با ملوین داگلاس- در نقش پدری عصبی و حرص خور -فراموش نشدنی است.به این سیاهه اضافه کنید:گربه روی شیروانی داغ(ریچارد بروکس،1958)،تابستان گرم و طولانی(1959،مارتین ریت) ،هومبره(مرد)(مارتین ریت،1967)،نیش(جورج روی هیل،1973)رای دادگاه(سیدنی لومت،1982)،رنگ پول(مارتین اسکورسیزی،1986) و راهی به پردیشن... 

* به احترام آقای نیومن کلاه را از سر بر می داریم.و به نغمه زیبای سام کوک/Sam Cooke/ گوش فرا می دهیم:

 A Change Is Gonna Come